Forum archeologii zawodowej - archeologia.org.pl

elemis

Własnie jestem po lekturze wywiadu z archeologiem Sebastianem Przylewskim. Text jest zamieszczony na edu info pl.

fragmenty:

A.S.: Jak oceniasz poziom archeologii w Polsce?

S.P W porównaniu z wydziałami archeologii na świecie, moim zdaniem polska archeologia jest jedną z lepszych. Jeśli chodzi o archeologię tzw. drewna, czyli te tereny, na których nie było jakiś spektakularnych piramid czy dróg rzymskich, to cała Europa począwszy od lat 70. przyjeżdża do Polski uczyć się fachu właśnie u nas.

Czy zgadzacie się z tym ? Chodzi mi zwłaszcza o wytłuszczoną odpowiedź. Ja zdaje sobie sprawę, ze nasza archeologia srodziemnomorska, Bliskiego Wschodu to poziom bardzo ceniony, ale czy tzw. "archeologia drewna" stoi rowniez na takim poziomie? Nie orientuje sie za bardzo, ale ze jako jestem z Lublina to wiem na 100%, iz akurat badania Gotów to mistrzostwo w naszym wykonaniu. Wybaczcie mi niewiedzę, ale proszę o inne przyklady naszego mistrzostwa na tym polu. Na pewno jestesmy tak dobrzy, ze cala Europa przyjezdza do nas uczyć sie tej "archeologii drewna" ?? Smile

kolejny fragment:

A.S.: Czy polskie wydziały archeologii cieszą się dużą popularnością wśród zagranicznych studentów?

S.P.: Do Polski przyjeżdżają na wymianę głównie studenci ze Wschodu.

No więc archeo studiują u nas głównie Ukraincy, Białorusini, Rosjanie itd. Czy to jest ta "cała Europa" wymieniona w pierwszym fragmencie ?
Kto tak naprawde przyjezdza do nas na nauke od lat 70-tych?

Prosze o wyjasnienia, o dyskusję jak najwiekszej liczby uzytkowników. Zaznaczam jescze raz, ze studiuje historie, wiec czuje sie usprawiedliwiony jako nieobeznany w szczegółowych osiagnieciach naszej rodzimej archeologii Razz

Uzytkownik

Stysz

Za to mamy ich chyba najwięcej w europie, wszak polska archeologia to potęga.

Kiedyś na stronie internetowej IAUW chwaliło się, że jest największym Instytutem Archeologii na świecie pod względem wykładanych specjalności oraz zatrudnionej kadry. Teraz opis nieco zmodyfikowano.

Jedno trzeba przyznać, polscy archeolodzy nie mają się czego wstydzić jeśli chodzi o praktyczne „eksploracyjne” przygotowanie do zawodu.

Niestety metodologicznie i rozwojowo (podobnie jak i reszta nauki) polska archeologia jest mocno zacofana i staroświecka. Wielcy Mistrzowie metodologii nie wychowali sobie następców, zabrakło kontynuacji polskiej myśli w archeologii.

W latach 50 i 60 na tym polu toczyła się naprawę ciekawa dyskusja, po czym władzę w instytucjach naukowych zdobyły osoby z nadania politycznego, starzy profesorowie poszli do lamusu a wszystko to co płynęło z zachodu określano terminem „archeologii burżuazyjnej” , osoby z nadania, władzy swej, w raz z przemianami ustrojowymi wcale nie oddały. Nie dokonano też żadnej istotnej zmiany „ustrojowej” w archeologii – dlatego teraz tu o tym tyle rozmawiamy.

Wielkość archeologa mierzona jest wagą jego odkryć a nie warsztatu, co gorsza filozofię tę przyswoiła duża część młodych archeologów, którzy swój sukces upatrują w „dorwaniu się” do cennego naukowo stanowiska i dokonaniu ciekawego materiałowo opracowania naukowego. Widzą w tym jedyny sposób zaistnienia naukowego. Zatem im bardziej unikalne odkrycie tym lepiej dla nich. Tym sposobem (przynajmniej ideologicznie) cofamy się do archeologii kolekcjonerskiej XIX w , zresztą także w odniesieniu postrzegania archeologii i jej źródeł poprzez pryzmat ilości i jakości pozyskiwanych zabytków ruchomych.

Kilka cytatów z Włodzimierza Hałubowicza z przełomu lat 50 i 60 ubiegłego wieku.

femur7

Stysz

femur7

Stysz

Pańskie obserwacje archeologii jako specjalisty odmiennej dziedziny w tej dyskusji na pewno są cenne i na pewno z uwagą każdy je przeczyta.

Zaś , co do tego rodzaju stwierdzenia,

femur7

Filimer

Generalnie rzecz biorąc zgodzę się, że czasem zbyt łatwo podchodzę do pewnych spraw - oczywiście dużo łatwiej jest dyskutować na forum niż zabrać się za konkretne działania, co zawsze przecież można wytłumaczyć brakiem czasu. Natomiast co do poziomu archeologii jako dyscypliny badawczej w Polsce - jeśli chodzi o metodykę badań terenowych jest całkiem nieźle (chyba że ja zawsze trafiałem do firm kopiących na w miarę przyzwoitym poziomie). Pozwolę sobie na małą anegdotę: Pracowałem w Irlandii z pewnym Anglikiem, który kopał w kilku krajach Europy oraz w Indiach. Kiedy zobaczył zdjęcia z Polskich wykopalisk powiedział tylko: "Wow, like in Germany" Wink

Natomiast jeśli chodzi o metodologię całego procesu badawczego, to nie jest za dobrze - z własnego doświadczenia w kontaktach z pewną instytucją - kiedy ostatnio chciałem zrobić konsultację geomorfologiczną kontekstu znalezienia pewnego zabytku, spotkałem się z brakiem zainteresowania - uznano, że przegląd literatury wystarczy....

Co do wspomnianego przez femura allochtonizmu - tutaj się muszę nie zgodzić - trzeba się zastanowić, w którym momencie poziom interpretacji jest wiarygodny (tzn. opiera się na jak największym spektrum badań) , a w którym tłumaczy się żywcem z angielskiego pojęcia typu dystrybucji dóbr etc. podchodząc do rzeczy zupełnie abstrakcyjnie i nie po ludzku i to w przpadku epoki, dla której mamy źródła historyczne. Zresztą wpływ pewnych prądów anglosaskiej archeologii w kwestii interpretacyjnej (mam na myśli próby wyjaśnienia pewnych zjawisk) jest tutaj naprawdę przerysowany - nawet czytając Cunliffe'a mam wrażenie, że czasem autor ten ucieka do pewnych nieracjonalnych (z punktu widzenia korelacji źródeł archeologicznych i historycznych) prób wytłumaczenia zjawisk, do których chciałby zachować "ostrożne podejście", co wychodzi naprawdę śmiesznie - zwłaszcza kiedy z jednej strony pisze o migracji Celtów potwierdzonej źródłami historycznymi, która pozostawiła słabo czytelny (lub żaden) materiał archeologiczny, a z drugiej mocny materiał archeologiczny do którego już źródeł historycznych nie ma, chce tłumaczyć wpływami w zakresie kultury materialnej i to na stosunkowo małym obszarze i w wąskim zakresie. W teorii można to tak sobie tłumaczyć, a w praktyce wiadomo było, że jak prości ludzie mieli do czynienia z koczownikami, to od razu chowali dobytek i uciekali do lasu nie przejmując się za bardzo dobrodziejstwami w zakresie wpływu kultury materialnej Wink

Rozumiem, że kwestie metodyki w zakresie teorii archeologii należy rozwijać, ale także należy się zastanowić, czy poziom rozwoju intelektualnego społeczeństw prahistorycznych pasuje pewnych prób interpretacyjnych, czy może lepiej kwestie rozwoju kultury materialnej, przemian gospodarczych czy sposobu kształtowania się relacji społecznych rozpatrywać w oparciu o źródła etnograficzno-historyczne i rzeczywiste relacje funkcjonujące między ludźmi, bo naprawdę niektóre modele interpretacyjne proponowane chociażby przez C. Renfrew (Archeologia i Język) wydają mi się dość mocno oderwane od rzeczywistości - a może po prostu zbyt duża wagę przywiązuję do tejże rzeczywistości.

Moim zdaniem w kwestii metodyki całokształtu procesu badawczego rzeczywiście nie jest najlepiej, co wnioskuję to w oparciu o własne obserwacje jako studenta i pracownika technicznego mającego styczność z z tematem zarówno w literaturze jak w terenie czy na konferencjach - zwłaszcza w kwestii badań interdyscyplinarnych nadal mamy badania wyrywkowe pewnych stanowisk czy pewnej problematyki. Tyle może z mojej strony.

Pogezana

Prawda jest taka, że program studiów jest przestarzały. Studiuję dwa kierunki - archeologię, który to koszmar mam zamiar szybko skończyć i zapomnieć oraz zootechnikę - choć nie znam się na chemii i biologii, kierunek ten jest bardziej archeologiczny niż sama archeologia. Chociaż archeologię wybrałam z miłości to nie wiem, czy drugi raz bym się na to zdecydowała. Ja akurat mam szczęście, trafiłam na wykopaliska na których kierownicy mnie motywowali do rozwoju, potem rozpoczęłam studia chemiczno-rolnicze, a teraz spokojnie uczę się jak mam pracować w muzeum. Jednak gdyby nie zbieg okoliczności, który mi się przydarzył uważałabym archeologię za jedyny właściwy i fascynujący kierunek, a siebie za wybitnego i wielkiego archeologa Tak przynajmniej wiem, że jeszcze duuużo przede mną.

Smilodon populator

Nikodem

Smilodon populator